Of ik voor eens en voor altijd wilde uitleggen waar de raad over gaat. De wethouder keek mij hoopvol aan. Naar jou, als deskundige, als voormalig griffier nota bene, daar luisteren ze vast naar. De raad moet kaderstellen aan de voorkant en controleren aan de achterkant, de Omgevingswet is een prima casus om dat in de praktijk toe te passen. Leren door te doen.
De wethouder was van goede wil, was vroeger zelf raadslid, dus… Voorzichtig checkte ik of het ging om de juridische kant of de politieke. Ik zou bijna vragen: “wat is jouw probleem?”, maar kon dat tijdig ombuigen naar “waar zit jouw zorg?” De wethouder noemde vertrouwen de kern van de Omgevingswet. Nadat de kaders zijn gesteld moet de raad op zijn handen gaan zitten. We, het college dus, gaan het gesprek aan met de gemeenschap: wat voor een gemeente wil je zijn, wat is je identiteit, wat zijn de maatschappelijke opgaven, welke problemen moeten we oplossen? De raad moet het college gewoon ruimte geven. Heeft de raad dan geen rol in het proces? Uiteraard, vertelde de wethouder, de raad wordt meegenomen, mag alle bijeenkomsten bijwonen, om te luisteren, betrokkenheid, prima. Maar nog even geen inmenging, niet meteen ermee bemoeien, stel je oordeel uit, laat het gebeuren. Je bent vanzelf aan zet als de opbrengst van de maatschappelijke dialoog is opgehaald. En uiteindelijk bepaalt de raad welke kant het opgaat.
Mooi verhaal, oprechte aanpak van die wethouder (en van veel van zijn collega’s). Toch lijkt kaderstelling niet alleen voor helderheid “aan de voorkant” te moeten zorgen, maar voelt ook als inperking van de bemoeienis van de raad. Het kader als een hekje om de raad, blijf daarbinnen en laat iedereen om je heen lekker bezig zijn. Als het af is, mag je uit je hekje. Alsof kaderstelling voor eens en voor altijd is, in beton gegoten, niet meer aan komen. Zeker mee eens … tot op zekere hoogte! Elke dag een nieuw kader leidt niet tot duidelijkheid en een betrouwbare gemeente. Maar zo nu en dan eens toetsen of de kaders nog kloppen en of de raad misschien wil bijsturen maakt het proces alleen maar beter, de betrokkenheid warmer en niet in de laatste plaats het vertrouwen groter.
