Er werd erg gemopperd door de beleidsadviseurs en programmamanagers. Waar ze druk mee bezig zijn is uiteraard het allerbelangrijkst voor de gemeente. Ze gaan er 100 procent, wat zeg ik, 200 procent voor. Alle zeilen worden bijgezet. In deze periode moet het dan echt gebeuren. Ze vertellen er bevlogen en opgewonden over. Die dossiers hebben de hoogste prioriteit. Van het bestuur dan. Want de gemeenteraad, nou, dat is lastig hoor, om die mee te krijgen. De afstand is te groot. Hoe kom je bij ze aan tafel? Om ze te informeren, het uit te leggen, om ze te betrekken. Belangrijk en ingewikkeld. Ze hadden het heus wel geprobeerd. Zonder resultaat.
Ze mopperden nog even door en kwamen tot de conclusie dat het eigenlijk de schuld was van de griffier. Je komt er niet doorheen, hé! De griffier ligt als een Cerberus voor de poort van de gemeenteraad. En daar was afgesproken dat er aan agendabewaking zou worden gedaan. Naast de reguliere vergaderingen, vier per maand, was er ruimte voor twee extra avonden voor andere zaken, presentaties, werkbezoeken en trainingen. Alles was al ingepland. Raadswerkgroepen, daar waren ze mee gestopt. Ze hadden het gevoel ‘meegenomen’ en dus ‘voorbewerkt’ te worden. Het moest voortaan allemaal in het openbaar, pers of geen pers, iedereen mocht weten wat iedereen vond. ‘Benen op tafel’ waren per direct taboe. Voor actualiteiten mocht het college best in de marge van het reguliere vergadercircuit, een half uurtje voor een vergadering of zo, iets aan de raad kwijt. En dat was het dan. Het moest wel een beetje leuk blijven, het raadswerk deden ze er ook maar naast. Dat was kennelijk de opdracht aan de griffier, die daar met enorme toewijding invulling aan gaf door al bij voorbaat tegen alles nee te zeggen. Het college stond erbij en keek erna.
Een zelfverzekerde raad die grip houdt op de eigen agenda is goed bezig. Niet alles klakkeloos op de agenda zetten door college, organisatie of wie dan ook, waardoor je overbelast raakt en niet met de juiste dingen bezig bent. Maar dit is bovenal een typisch gevalletje ‘kind-badwater’. Deze raad sluit zich af in een ivoren toren met zelfopgelegde dogma’s, die weinig te maken hebben met de echte bedoeling. Iets betekenen voor de gemeenschap, keuzes maken en bijsturen, open staan en anticiperen op wat er om je heen gebeurd. Agendabewaking op zichzelf brengt je geen ene stap verder. Duidelijk maken wat echt belangrijk is, prioriteren en richten, daar zou deze raad pas stappen mee zetten.
