Puberende burgers

Het leukste bezoek was een keer van een achtste groep. De burgemeester ontving de leerlingen persoonlijk en ze mochten vragen wat ze wilden. Ze vroegen hem de ambtsketen van het lijf. Spontaan en geïnteresseerd. Er waren er minstens zes die daarna ook burgemeester wilden worden. De volgende dag kreeg hij een mooie kaart waarop elk kind iets had geschreven of getekend om te bedanken voor het bezoek.

Regelmatig ontvangen wij leerlingen op het raadhuis. Wij vertellen ze in het kader van maatschappijleer of Nederlands graag hoe de gemeente werkt, spelen gemeenteraad met de ouderen of ‘ren-je-rot’ met de jongeren of gaan nader in op het werken bij de gemeente vanwege hun beroepsoriëntatie. Ik kan mij niet herinneren ooit nee te hebben gezegd tegen een verzoek. Wij nodigen ze ook zelf uit. Wij doen ons best, organiseren het graag, vinden het belangrijk, en met wat frisdrank en marsreepjes ben je zo klaar. Die paar microfoons die wij extra moeten vervangen, nemen wij op de koop toe. Dat je op de stoel van de burgemeester mag zitten, dat spreekt aan, maar vooral de microfoons. Wat een lol om daarin te blazen of te schreeuwen! Eerst een bescheiden ‘1-2, 1-2-test’, dan met meer volume “Hallo-o-o!!”. En dan rats! De microfoon inklappen. Erg lollig.

Het zijn meestal leerlingen die komen omdat-het-van-school-moet. Ze sjokken door de gang, slepen hun tassen over de vloer, onwennig, ploffen neer op de raadszetels met de ongeïnteresseerde verveelde blik die ik van mijn eigen pubers thuis ken. Ze hangen een beetje, jas nog aan, wisselen slinkse blikken met elkaar, giechelen en whatsappen. Ik begin maar: niet te lang, niet te ingewikkeld. Laatst noemde ik Thorbecke, hoe haalde ik het in mijn hoofd. Ach, ze googelen maar. Tien minuten presenteren voor puberende burgers is hard werken. Al doe je terplekke een dubbele salto achterover eindigend in spreidstand, ze zullen hooguit een wenkbrauw fronsen. Hoewel, toen ik laatst zei dat wij ook op Twitter zitten, zag ik ze even kijken. Ze vertrekken zodra het klaar is en toch niemand een vraag heeft. Dan denk je bij jezelf: waar doe ik het helemaal voor? Is ook maar iets van wat ik zei binnengekomen? De begeleidende docent laat later beleefd weten dat ze het ontzettend interessant vonden.

Na een bezoek kwam een jongen naar mij toe. Enigszins timide, maar heel beslist zei hij dat hij erg geïnteresseerd was in politiek, het nieuws bijhield en een keer via internet de raadsvergadering had bekeken. Maar dat ging hij natuurlijk niet zeggen waar iedereen bij was.

About the Author: Pascale Georgopoulou

Hart voor de publieke zaak | Verbinden, Kennisdelen, Wereldverbeteren | GO&C | Verhalen & Haiku's | Sterke Raad | Griffiers | Omgevingswet | Thessaloniki