De droom, de weg, de twijfel

De school had hem uitgenodigd ter illustratie. Mooi als een oud-leerling op de voorlichtingsavond zou vertellen hoe ingewikkeld het is om een studie te kiezen. Over de voorbereidingen, de dilemma’s, de moeilijkheden en uiteindelijk de keuze. Zijn vroegere decaan had gebeld. Hij zei oké. Hij was twee jaar niet meer op zijn oude school geweest, het leek eeuwen geleden. Vaag zag hij wat bekende gezichten, maar het voelde niet meer eigen. Hij was een fase verder, bedacht hij en dat stemde hem tevreden. Hij liep zelfverzekerd naar de poort, die zag er vertrouwd uit, hij kende de plek, maar voelde afstand.

De decaan groette hem hartelijk. Even voelde hij zich weer leerling, jong en naïef, de levenservaring van de laatste twee jaar waaide als een petje van zijn hoofd af. Hij voelde zich een moment bloot en kwetsbaar, maar met een stevige handdruk stond hij zich weer in zijn kracht. De bedoeling was dat hij na wat inleidende praatjes op een kruk op het toneel zou zitten en zijn verhaal zou vertellen. Hoe gaat het trouwens met je, vroeg de decaan, met de studie? Bevalt het je, het studentenleven?

Toen het zijn beurt was om op het toneel te staan, voelde hij even die onzekerheid, een ogenblik maar. Hij ging zitten met de microfoon in zijn hand. Fijn om iets vast te houden, dacht hij. Hij keek de aula in en zag de leerlingen verveeld op de banken hangen. De ouders waren een en al oor, geconcentreerd en geïnteresseerd. Hij zag een paar moeders voorin die hem vertederd aankeken. Ze zagen in hem hun eigen zonen die te snel gegroeid waren en daar bijna hadden kunnen zitten.

Hij vertelde, zijn stem bewust lager om zeker en overtuigend te klinken, over zijn droom. Hij zou arts worden. Hij wist het al vanaf de basisschool. Hij was thuisgekomen en had het tijdens het avondeten verteld. Zijn ouders hadden elkaar aangekeken met ontroering in hun blik. Hun zoon, hij zou het beter hebben dan zij, ongeschoolde schoonmakers in ploegendienst in het ziekenhuis. Insjallah! Hij leerde goed, ging naar het gymnasium, koos het juiste profiel, ging naar alle voorlichtingsavonden, open dagen en proefcolleges die er waren. Hij zat daar op het podium en gaf de nog geen twee jaar jongere scholieren advies: bereid je goed voor, oriënteer je, neem de tijd, denk goed na. Zij keken nog steeds verveeld. Zo zat hij er toen ook bij. Omdat hij het wist. Geen seconde twijfelde hij.

Hij vertelde over het eindexamen, dat hij goed maakte en over alle toelatingstoetsen voor zijn studie, waar hij glansrijk voor slaagde. Bij de allerlaatste proef, die hij ook weer met succes had afgelegd, werd hij uitgeloot. Daar op het podium voelde hij weer dat gevoel van leegte dat hij had gevoeld toen hij het bericht kreeg. Zijn droom, zijn doel, waar hij zijn hele leven naar had uitgekeken, zijn levenspad dat hij had uitgestippeld, hij kon het allemaal vergeten. Het lag niet aan zijn inzet, zijn focus, zijn goede voorbereiding. Het was het lot. De aula was muisstil. De ongeïnteresseerde scholieren waren nu wel benieuwd naar het einde van dit verhaaltje. Hij liet een stilte vallen. Voor het dramatisch effect. Maar ook om diep adem te halen. Toen ook. Hij was een wandeling gaan maken. Het was een zwoele zomeravond met onverwacht regen. Doorweekt en roerloos voelde hij wat hij nooit eerder had gevoeld: vrijheid. Bevrijd van zijn droom en zijn roeping, die hem die ene kant op hadden gestuurd, geduwd, gedwongen. Hij realiseerde zich dat alle wegen nu open waren, dat hij kon kiezen om elke kant op te gaan die hij zou willen. Hij kon weer twijfelen, hij kon weer dromen.

Hij gaf de microfoon aan de decaan en liep het podium af, langs de bekende gang, de poort, naar buiten. Hij had zin om te zingen of te fluiten. Hij moest lachen om zoveel zorgeloosheid. Het was rustig op straat. En in zijn hart.

About the Author: Pascale Georgopoulou

Hart voor de publieke zaak | Verbinden, Kennisdelen, Wereldverbeteren | GO&C | Verhalen & Haiku's | Sterke Raad | Griffiers | Omgevingswet | Thessaloniki

Leave A Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *