Vertrouwelijke informatie delen normaal? WTF? Het raadslid las het artikel en sprong uit zijn vel uit boosheid. Recent zat hij in een vertrouwenscommissie. De commissaris van de Koning had hem en zijn collega’s streng toegesproken over het belang van geheimhouding. Hij had één voor één zijn woorden beklemtoond over aangifte doen bij schending. De griffier zei opgewekt dat het zo’n unieke ervaring zou zijn, hoe samenbindend voor de raad en hoe belangrijk om de geschikte kandidaat te kiezen. Vervolgens drukte hij een schema in zijn handen met data, dat was het, met niemand over hebben. Met zijn collega’s in de fractie zeker niet, op het werk niet en nee, ook niet thuis. Hij fluisterde timide: “Er staan geen locaties en tijden bij….” Dat kwam nog. In zijn agenda schreef hij “Afspraak V” en vernietigde het papiertje.
In de training van de vertrouwenscommissie kwam geheimhouding uitgebreid aan bod, het ene horrorverhaal na het andere kwamen op tafel over journalisten die in de bosjes lagen te wachten en tochten in geblindeerde auto’s naar onbekende locaties. Er ging van alles mis door geklungel en onvoorzichtigheid en zo kwam je op de voorpagina van de krant. Laat je papieren dus niet rondslingeren, geef ze aan de griffier, die bewaart ze wel, ga de kandidaten niet op google of LinkedIn opzoeken, heb het er dus met niemand over, dat is het beste. Geïntimideerd en geïrriteerd ging hij naar huis, waar hij acuut ruzie kreeg met zijn vrouw over een geplande datum voor een bezoek aan de schoonfamilie. “Ik kan niet”, had hij kortaf gezegd.
Toen hij een paar weken later twee dagen weg zou gaan werd de sfeer er thuis niet beter op. Zijn vrouw vroeg het maar direct: “Heb je een ander?” Nee, had hij gezegd, “het is voor de raad”. Zij nam er geen genoegen mee: “Wie is V?” vroeg ze. Hij wilde zo graag vertellen dat het gewoon dat gedoe was met de vertrouwenscommissie, maar dat mocht natuurlijk niet. “Kunnen wij het daar een andere keer over hebben?” In tranen liep zij weg, hij sliep een week op de bank. Wat was hij opgelucht toen het werk van de vertrouwenscommissie erop zat. De Commissaris had ze geprezen om het zorgvuldig doorlopen proces.
Woest smeet hij het artikel over delen van vertrouwelijke informatie in een hoek. Hoezo, normaal? Het had hem bijna zijn huwelijk gekost. Omdat hij als raadslid gewoon had gedaan wat van hem werd verwacht. Na een grote bos bloemen, een etentje voor twee en een weekendje weg met zijn vrouw werd het thuis weer normaal.
