Het liefst zou de raad moeten worden “meegenomen” in alle zaken die in de gemeente spelen. Grotere en kleinere zaken, kortdurende en meerjarige, plotse of telkens terugkerende, het zijn er nogal wat. Dat “meenemen” kost veel energie, tijd en volharding, maar toch, het hoogste orgaan, je kunt er niet omheen, je wilt er niet omheen. Neem nou de Omgevingswet. Stapje voor stapje nadert de invoeringsdatum, er is nog veel te doen. Best een opgave waarvoor wel de neuzen, ook die van de raad, dezelfde kant op moeten staan.
Een ambitiekloof was ondubbelzinnig en kraakhelder aan het licht gekomen.
Het was een prima avond met goede gesprekken, daar niet van. Dat had ik ten overvloede met wat sfeerfotografie op twitter gezet. De stemming was open en informeel, het verhaal kwam goed tot zijn recht en met wat stellingen waren we aan de slag gegaan met het keuzepaneel. Waar andere raden terughoudend zijn en geen richtinggevende uitspraken doen tijdens zulke informatieavonden deed deze raad lekker mee. Met discussie en argumenten en voorbeelden, beter kun je het niet hebben. Ik had opgeroepen om keuzes te maken en richting te geven. En dat gebeurde. Het was een begin, er werd afgesproken tijdens een nadere verdiepende sessie met elkaar de puntjes op de i te zetten. Aan het eind van de avond liepen de raadsleden helemaal blij rond, ze hadden het naar hun zin gehad, gedaan wat moest gebeuren en ze waren best een beetje trots op zichzelf.
De aanwezige programmaleiding en Omgevingswet-team waren minder blij, zeg gerust helemaal niet. Wat was het geval? De raad koos precies die richting die zij niet wilden. Die bovendien niet paste bij de lokale opgaven, de besturingsfilosofie van de gemeente en ook niet in lijn was met het door de raad zelf vastgestelde ambitiedocument. De raad koos ervoor om in het kader van de Omgevingswet te doen wat strikt noodzakelijk is en zo dicht mogelijk bij de huidige werkwijze te blijven. Verder waren de raadsleden van mening dat juist de gemeente en niet de samenleving aan het roer staat, dat de raad en niet het college het voor het zeggen heeft en dat ze over de hele breedte en in detail vooraf willen sturen om ongelukken te voorkomen. Ja, mits binnen de strakke kaders van de raad. Van de geest van de Omgevingswet was maar een kruimeltje overgebleven. Mag dat? Ja, dat mag. Of het wijs is, is vers twee, maar wie mag dat beoordelen?
Het liefst helpt een avond waarin de raad wordt meegenomen om samen dezelfde kant op te gaan. Het Omgevingswet-dossier bleek hier het vergrootglas. Een ambitiekloof was ondubbelzinnig en kraakhelder aan het licht gekomen. Hoe die was ontstaan, op welk moment de wegen uit elkaar waren gegaan, waarom dat niet was opgevallen, geen idee. Dát moest nu eerst worden besproken. Balen, zeker in de hectiek van de implementatie. Maar ook een kans om elkaar weer te vinden in een gezamenlijke ambitie en een gezamenlijk pad. Niet voor de lieve vrede, maar in het belang van de gemeenschap. Want daar deden we het allemaal voor, toch?